Evet, Alfred Lord Tennyson 1842’de yazdığı “Locksley Hall” adlı şiirinde “ilkbaharda genç bir insanın fantezisi hafifçe aşk düşüncelerine dönüşür” diye yazmıştı.
Bununla beraber Bitkin Yaşlı Harried Millet’in fantazisinin bitkin bir halde bahar temizliği düşüncelerine dönüştüğü zamandır.
Bahar temizliğinin bir zamanlar coşku verici, canlandırıcı bir vazife olduğu mevzusunda hafızam bana iyi hizmet ediyor mu? Kışlık giysileri ve süsleri mutlu bir halde kaldırdığımız ve güzel yeşillikler ve güzel kokulu çiçekler açarken – sinüslerimiz üstündeki fena tesirleri savaşmak için ideal olarak ilaçlarla donandığımız – pencerelerimizin haricinde mı?
Bir kez bahar temizliğini bu şekilde hayal ettiysek, bu fotoğraf (nispeten) sıkı vücut parçaları ve parti dayanıklılığının yolunu açmıştır.
Dre ve ben – şirin fakat minik kiralık bir evde birçok şeye haiz olmaya çalışan orta yaşlı evli bir çiftle – bahar temizliği çoğunlukla, bu şartlar altında mümkün olduğunca güzel duyu olarak hoş görünecek şekilde eşyaları değiştirmeye çalışmakla ilgili. Bu, Talkmistress’in bu yaşta iyi mi yaşamayı beklediğinden oldukça uzak … tertipli, Eski Dünya, şampanya kadehi, brokar sabahlık giyen zarafetin ortasında.
Merhemdeki en büyük sinek: Burada daha ilkin ele aldığım dağınıklık, bilhassa kitaplar söz mevzusu olduğunda. Bu kurala bağlı kalmaya çalışıyorum: Yere yeni bir şey getirin, kurtulmak için bir şey arayın. Gene de dağınıklığımız istiridye yiyen tavşanlar şeklinde üremeye devam ediyor.
Arada bir, bir şeyi iyi mi değiştireceğime dair bir aydınlanma alacağım. Geçen haftanın başlarında, oturma odasındaki bir “masa” ile ilgili gecikmiş bir vahiy geldi.
Bunu tırnak içine almamın bir sebebi var. “Masa” aslen iki yığın uzun, sığ, kapaklı, saydam plastik kutuydu… kitaplarla doluydu; Dre’nin personel/özgür gazete/mecmua yazarı olarak kırk senelik kariyeri süresince yazdığı öykülerin basılı kopyaları; ödül plaketleri; minik, şu anda kullanılmayan fotoğraf çerçeveleri; ve 2019’da taşındıktan sonrasında ev bulamadığımız çeşitli eşyalar. Aklıma bu kutuları kalınca, kullanılmamış siyah bir yorganla örtmek ve büfe benzeri bir masamız varmış şeklinde yapmak geldi aklıma. The Monolith’i arayacağım. Yorganı zarif, altın kabartmalı bir koşucuyla kapladım, üstüne Dre’nin şu anki favori kitaplarından minik bir grup koydum… dikey olarak yığılmış yayınlardan oluşan bir bant, iki yanında geçici kitap ayracı işlevi gören iki yatay kitap yığını var. Daha da iyisi, sabah 5’teki Zoom egzersiz derslerim için ekipmanı The Monolith’in arkasına, yanına ve hatta önüne saklayabilirdim.
Teoride güzel bir plan. The Monolith’in bozulmamış ve rahatsız edilmeden kalmasını bekliyordum, en azından bir çok vakit, ikimizin de o kutuları sık sık incelemeye gereksinim duyacağını düşünmemiştim.
Ha.
Yavaş yavaş, Dre Monolith’i onu oluşturan kutularda şu ya da bu şeyi aramak için rahatsız etmek için gitgide daha çok niçin buldu. Her şeyi eski haline getirmek için elinden geleni yapardı. Bu, yalnızca Dre’nin ortalığı karıştırması arttığı için değil, Monolith’in üstündeki kitapların yavaş fakat istikrarlı bir halde artmaya başlaması sebebiyle daha zor bir vazife haline geldi.
Dre’nin bazı hikayelerini kutulardan çıkarıp portföylerde arşivlemek uzun süreden beri arzusuydu. Geçen kış, sonunda, söz mevzusu portföylerin birden fazla alımını nihayet yapabildik. Geç saatlere kadar yaşamının çalışmalarını kataloglamaya devam etti ve işini bitirdiğinde bu kutularda portföy kitaplarını gözden uzak tutacak yer olacağını biliyordum.
Gene kaba bir uyanış. Monolith ile köşesine oturan kitaplık içinde yığılmış portföy kitaplarını görmeye başladım, kitaplığın alt rafındaki kitaplara erişimi kestim. Ve bir halde, hayır, kutularda boş alan yoktu. Daha da kötüsü, satın aldığımız tüm portföylere karşın, Monolith’in tarafındaki kitaplığın yanı sıra odanın karşısındaki kitaplıkta sıralanan kitapların üstünde gevşek kağıtlar belirdi … kataloglanması ihtiyaç duyulan daha çok öykü. Bu iş tahmin ettiğim şeklinde gitmiyordu.
Geçen Pazartesi, başka bir aydınlanma ile uyandım.
Oturma odası için başka bir kitaplık arardık. Fakat şimdilik, yatak odamızın ofis bölümünde, minik ruhsal kendini zenginleştiren kitap kitaplığımın bulunmuş olduğu minik bir kitaplık alır ve bu kutuyu Monolit kitaplarının geçici evi olarak oturma odasına taşırdık. Plastik kutuları kitaplığın olduğu yatak odasına yığardık, kitaplarımı birkaç kutuya sıkıştırırdık ve yeni kitaplık için bir av aramaya başlardık… portföylerin yanı sıra. Ayrıca, plastik kutuların üstünden geçer, mümkün olduğunca çoğunu ve içindekilerden kurtulurduk. Yeni kitaplık emniyete alındığında, minik kitaplığım mini çantasını geri alacaktı.
Tüm bu tarz şeyleri yaptık ve oturma odası oldukça daha tertipli görünüyor, sadece yatak odası birazcık daha Smithsonian’ın bodrum katında uyuyormuşuz şeklinde görünüyor. Şu an için huzurluyuz. Bir noktada, geçici bir akıl sağlığı koruyucusu olarak işleri değiştirebilmek için başka bir aydınlanma gelecek.
Bu günlerde genel olarak yaşam şeklinde, bilhassa de covid geri çekilmeye devam ederken (lütfen?). Bir hız değişikliği, bir görüş açısı … nihai bir sorun çözücü olmayabilir, sadece şu anda gereksinim duyulan şey olabilir.
E-postaya geçiş yapın: [email protected]
Yoruma kapalı.