Bahçe satışlarına gitmek çocukluğumun coşku verici bir parçasıydı. Cumartesi günleri, işaretleri takip ederek kırsal şeritler ve kent blokları süresince dolambaçlı dolaşmak anlamına geliyordu.
O gün için genel bir satış yeri bulmak için mahalli gazeteye baktık, sadece otomobile binip hareket halindeyken ihtiyacımız olan tek navigasyon bilgisi tabelalardı.
Avlu satışlarını duyuru eden tabelalar çağdaş sanattı. Bazı satıcılar, biz uçarken kanat çırpan kolay kağıt duyuruları tokatladı. Depo satışı. Adres. Tarihler ve zamanlardan güvenilir değildik, sadece kağıt hala yol levhasına yapıştırılmışsa, oldukça yeni olması icap ettiğini varsaydık.
Öteki satıcılar, dur işaretleri kadar büyük renkli karton afişler oluşturmak için vakit ayırdı. Kimi zaman garip bir halde hecelenen fakat gene de şifresi çözülebilen kelimeler (KAÇ PAZAR?), isimlerini okuyana kadar istediğimizi bilmediğimiz hazinelerle dalga geçiyordu:
“Oyuncaklar! Her Gövde Giyim! Lastikler!”
O şeylere ihtiyacımız vardı. Ne sundukları mühim değildi. İlgilendik.
Bazı bahçe satış işaretleri bizlere tembel görünüyordu, sadece basitlikleri uyum için yalvarıyordu. Pürüzlü poster şeritlerine savrulan kırmızı ok, körü körüne takip etmemize cüret etti. Okun ucuna doğru yuvarlanırken (rüzgar mı çevirdi?), bir sonraki için gözlerimizi dört açtık… bu bir tür “tek insanın gömü” avıydı.
“Bir tane daha var!” trompet yapardık, vizyonumuzla gurur duyardık. Bu oklar bizi nereye götürüyordu? Heyecanımız elle tutulur cinstendi. Ve okçu ailenin bahçe satışına geldiğimizde, fiyatı olan her şeyi sepetlemeye hazırdık.
Açık bir garaja ya da derme çatma masalarla dolu yazın kavrulmuş bahçeye ilk bakış gibisi yoktu. “PARK” devreye girince kendimi arka koltuktan fırlattım. Annem ön tarafta bir hokkabazlık faaliyeti kasırgasıydı; motoru kapatıyor, çantasını kapıyor, bacaklarını direksiyonun altından çekiştiriyor.
Önümdeki testere tezgahı/kontrplak masalara ve karton kutulara yaklaşırken kayıtsız hareket etmek kolay değildi. Havadan düşen tayınları almak için hızla koşmak istiyordum. Fakat bana kayıtsızlığı yansıtmam öğretildi. Fukara değildik. Biz bir tek gezinmekten keyif aldık.
Daha çimenlere varmadan gözlerim ganimete baktı. Hızlıca taramayı ve en iyi hücum planını bulmayı öğrenmiştim. Bir çok vakit işler türlerine bakılırsa düzenlenirdi: giysiler, mobilyalar, kitaplar, oyuncaklar.
Ve — nihayet — ŞEYLER. En oldukça sevdiğimiz şey buydu.
Babalar. Bric-a-brac. Ev eşyaları. Süslemeler. Ilkin bu tarz şeyleri görmek istedik. Sempatik duvar resimleri var mıydı? Tam fiyatını asla ödemeyeceğimiz mutfak aletleri mi? Mutlu bir halde çözeceğimiz sandviç poşet mücevherler mi?
Etrafta dolaşan oldukça azca insan var ise, birazcık rahatladık ve eşyaları incelemek ve değerlerini tartmak için vakit ayırdık. Fakat satış meşgulse, bir kar fırtınasında yuva icra eden sincaplar benzer biçimde yakalanıp dört nala koştuk.
Eski suni çiçekler? Büyükannenin mezarı için mükemmel. Kim extra tahıl kaselerine gereksinim duymadı? Bir kutu ıvır zıvır kollarımızı iki yanımızdan çekti ve kazmamız için bizlere yalvardı.
Sonunda giysileri ve kitapları aldık. Fakat o zamana kadar kollarımız biblolar ve hafifçe çizikli tavalarla doluydu. Kart masası kasasını bulduk ve dolarlarımızı çıkardık.
Avlu satışları bizlere gereksinim yerine talep için satın alma fırsatı verdi. Paralar kıstırılmak yerine savruluyordu ve lüzumlu tutum, kullanılmış şeyleri satın almak ve onlara taze bir yaşam vermek için bahaneler buldu.
Bahçe satış sabahımızın sonunda, gülümsemelerimizin çevresinde gururla yüzen konuşma baloncukları içinde eve gittik. Ne pazarlık! Bunu nereye asabiliriz?
Ve kimi zaman: “Bu şey nedir?”
Her ne ise, bir pazarlığın gömü avıydı.
Robin Garrison Leach, Quincy, Illinois’den özgür yazar ve köşe yazarıdır. Onunla [email protected] adresinden iletişime geçin.
Yoruma kapalı.