Bir restoran kurmaya ilginiz iyi mi başladı?
Geçmişim bir erkek oyuncu olmam ve New York’a taşınmamdı. Tiyatroda birazcık başarı elde ettim fakat tiyatro gösterilerimin içinde kira ödemek zorunda kaldım. Naturel olan, restoranlarda iş bulmaktı. Tecrübem olduğu mevzusunda yalan söyledim ve sanırım daha ilkin hizmet ettiğimi söylediğimde genel müdür yalan söylediğimi anlamış oldu. Bana kolay gelen şeylerden biriydi. Seneler sonrasında, karısı Ron Tampkon ve Shelly Tampkon bana yaklaştı ve yeni bir şeye başlamakla ilgilenip ilgilenmediğimi öğrenmek istediler… Kendi başıma bir şey yapma mevzusunda kendime güvenim bulunduğunu asla sanmıyorum. Yetenekli olduğumu biliyordum fakat beni kendi işimin patronu olmaya zorlayan eşim Vanessa’ydı. Eşim aracı oldu. “Neredeyse 60 yaşındayım, yapmış olup yapamayacağımı görmem lazım” dediğimi hatırlıyorum. Oldukça şey başardım fakat hakikaten ihtiyacım olanı başaramadım.”
1 Temmuz’da buraya geldim ve hiçbir şeyim yoktu. Başımı kaldırdığımı hatırlıyorum, zira Tanrı ile oldukca konuşuyorum ve ona ne yaptığımı sormuş oldum… Şefim yok, mimarım yok, hiçbir şeyim yok. Ben bir tek bu binadayım. Geceleri uyanır ve Tanrı’ya bana yardım etmesi için yakarış ederdim. Ve bir halde dinlemiş olmalı, zira mimarı, müteahhidi, esnafı, satıcıları bulabildim ve sekiz ayda kapsamlı bir tadilatla yaptık. Bunun için gitmeyeceksen ne anlamı var diye düşündüm. Her gün bu restorandaydım ve öteki odaya oturdum. Meydana getirecek bir şey yoktu fakat içeri girip alanımı tanımaya başlamayı ritüelim haline getirmeye başladım. …Bunun oldukca mühim olduğuna inandım. Geçen yıl yazları her restoran meşguldü. Ağustos ayında bir Salı öğleden sonrasında 115 aşama bir restorana gittik ve verandada bir masa kaldı! Yazın burada o denli da fena olamayacağını düşündüm. Yazları kapanan tüm restoranlara diyorum ki – lütfen kapatın, yaz tatilinizin tadını çıkarın, fakat biz burada olacağız.
Yoruma kapalı.