40 yaşlarında ET: Spielberg klasiği bugün niçin bu kadar olağan dışı hissettiriyor?

Tesiri bugün yankılanıyor ve yalnızca Netflix dizisi Stranger Things benzer biçimde filmin en belirgin torunlarında değil, 1980’lerin aile film yapımı için bilgili nostaljisi ile. Pixar’ın Toy Story’den (oyuncakların çocuklar için bir tür yedek olarak görülebildiği) Turning Red’e kadar çocuk eğlencesi pazarını köşeye sıkıştırma biçimindeki mirasını görmek çok da fazla abartılacak bir şey değil. Sadece Stephenson, filmin son aşama etkili bulunduğunu kabul etse de, “bilhassa ET kalıbında film halletmeye çalışan oldukca azca kişinin ET’nin uyumuna oldukça ulaştığını” düşünüyor.

Hakikaten de, Spielberg’in fantastik, çocuk odaklı öykü anlatımı film ve TV dünyasında etkili hissediyorsa, ET’nin daha içten öğeleri ve günlük yaşama ayırdığı süre – ek olarak acı ve kederden kaçmama şekli – acayip bir halde yaşlı hissediyor. – şimdi moda oldu ve kim bilir gişe rekorları kıran deli manzaradan ziyade sanat sineması ile daha uyumlu. Bu açıdan ET’nin olası bir kuzeni, Céline Sciamma’nın bununla beraber doğaüstü bir boyuta ve kesin bir halde çocuk merkezli, derinden duygusal bir anlatıya haiz olan son Petite Maman’ıdır. Burada, ET’de olduğu benzer biçimde, anne babaları ayrılıyor benzer biçimde görünen yalnız bir çocuk, fantastik bir oyun arkadaşıyla, akraba bir ruhla karşılaşır (bu durumda, bir çocukken kendi annesiyle tanışmak için süre yolculuğu yaparak); gene, ET’de olduğu benzer biçimde, çocuk sempatik bir halde ve etrafındaki dünya üstünde bir tesir yaratan kendi özgür ajanı olduğu duygusuyla filme alınır. Açıkça Spielberg’e borçlu olduğu, sadece Spielberg’in ticari marka duygusallığının engellediği bir başka film, gene Cannes’da prömiyeri meydana getirilen Todd Haynes’in Wonderstruck (2017) filmidir: gene evlatların dünyasında geçen ve gene maceralardan bir merak uyandırmaya çalışan. Çocuklardan oluşan filmimizde, başrolde birazcık hüzünlü bir boşanma evladı var. Spielberg’in net önerisi senaryoda var, sadece Haynes’in daha eksantrik ve çarpık yönetmen vizyonuyla birazcık rahatsız edici bir halde oturuyor.

Eğer ET, sonraki film manzarası üstünde, The Goonies’den The Hunger Games’e kadar gençlerin kendileri tarafınca yönetilen bir gençlik sinemasının tekrardan keşfini doğuran, kuşku götürmez bir halde büyük bir ayak izine sahipse, artık buna alışkın olmadığımız anlamda da tarihlendi. yazıya itina gösterme, saf beyaz perde zanaatı (mesela, çocuklar yetişkinlerden kaçarken, arka arkaya uğursuz bir halde yürürken filme alınan geleneksel westernlerde, Spielberg’in ticari marka çatışma çekimlerine leziz baş sallamalarında görülebilir). Film duruyor mu? Haskell, birazcık gizemli bir halde bana şu şekilde diyor: “Çoğunlukla ayakta durduğunu düşünüyorum, fakat bununla beraber The Long Goodbye olarak tekrardan adlandırılabilir.” Kim bilir bu anlamda ET, yeni bir beyaz perde türünün başlangıcına işaret etti, sadece bununla beraber, en başta duygular tarafınca yönetilen ve aksiyon, düşlem ve öteki dünyaya ilişik olanın yalnızca olduğu kendi beyaz perde türüne uzun bir veda çığlığı attı. gerçek insan yaşamlarına kattıkları açısından düşünülür.

Film ve TV’yi seviyor musunuz? Katılmak BBC Kültür Film ve TV Kulübü Feysbuk’ta, tüm dünyadaki sinefiller için bir topluluk.

Bu öykü yada BBC Culture’da gördüğünüz herhangi bir şey hakkında yorum yapmak isterseniz, sayfamıza gidin. Feysbuk sayfa yada bizlere bildiri heyecan.

Ve eğer bu hikayeyi beğendiyseniz, haftalık bbc.com özellikleri haber bültenine kaydolun, Temel Sıralama olarak adlandırılır. BBC Future, Culture, Worklife ve Travel’dan özenle seçilmiş hikayeler, her Cuma gelen kutunuza teslim edilir.